Σε ένα κείμενο του 1930 που τιτλοφορείται “Τι Πιστεύω”, ο Άινσταϊν έγραψε: “Να αισθανθώ ότι πίσω από καθετί που βιώνουμε υπάρχει κάτι που ο νους μας δεν μπορεί να συλλάβει, του οποίου η ομορφιά και μεγαλοπρέπεια μας αγγίζει μόνο έμμεσα, αυτό είναι θρησκευτικότητα. Με αυτήν την έννοια, και μόνο μέσα σε αυτήν την έννοια, είμαι ένας ευσεβώς θρησκευόμενος άνθρωπος”.
Ο επιστήμονας εξελίσσεται με την έννοια του συμπαντικού αιτιατού. Το θρησκευτικό του αίσθημα παίρνει τη μορφή εκστασιαστικής κατάπληξης για την αρμονία του φυσικού νόμου που αποκαλύπτει μια ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ τέτοιας ανωτερότητας που, συγκρινόμενη μαζί της, όλη η συστηματική σκέψη και δραστηριότητα των ανθρωπίνων όντων είναι εντελώς ασήμαντες αντανακλάσεις. Αυτή η αίσθηση είναι η καθοδηγητική αρχή της ζωής και του έργου του, όσον επιτυγχάνει να διατηρεί τον εαυτό του ελεύθερο από τα δεσμά των εγωιστικών επιθυμιών..
Ο ίδιος ο Δαρβίνος δίδαξε μια τελείως αθεϊστική, νατουρα‐ λιστική (βασισμένη στη φύση) άποψη της προέλευσης των ειδών. Μέχρι που κάποτε είπε: “Δε θα με ενδιέφερε καθόλου η θεωρία της φυσικής επιλογής αν απαιτούσε θαυματουργές επεμβάσεις σε οποιοδήποτε στάδιο της καταγωγής”. Έτσι, ο John Alcock, ένας βιολόγος υπέρ της θεωρίας της εξέλιξης, συμπέρανε ότι “υπάρχουμε μόνο για να διαιωνίσουμε τα γο‐ νίδια μέσα μας”.Ο κόσμος … εμποτισμένος σε ηθικό νόημα το οποίο βοήθησε την ανθρωπότητα να αναζητήσει ανώτερους στόχους στη ζωή, δεν ήταν του Δαρβίνου. Η άποψη του Δαρβίνου για τη φύση ήταν σκοτεινή – μαύρη … Εκεί που οι πλείστοι άνθρωποι πίστευαν γενικά σε κάποιο είδος σχεδίου στη φύση – κάποιο είδος σχεδίου και τάξης – και ένιωθαν μια βαθιά εδραιωμένη, ως επί το πλείστον ανέκφραστη πίστη ότι η ύπαρξή τους είχε νόημα, ο Δαρβίνος ήθελε να τους κάνει να δουν ότι η ζωή ο‐ λόκληρη είναι κενή από οποιονδήποτε θεϊκό σκοπό.
Ο Χριστιανισμός διδάσκει ότι ο Θεός έφτιαξε το σύμπαν σαν κατοικία για τους ανθρώπους. Αν το σύμπαν εξελίχθηκε απλά με φυσικά μέσα, τότε απλά υπάρχει, και κάθε “σκοπός” για την ύπαρξή του μπορεί να είναι μόνο αυτό που οι ίδιοι οι άνθρωποι του αποδίδουν. Αλλά η ίδια μας η εμπειρία και τα διανοητικά επιτεύγματα επιχειρηματολογούν ενάντια σ’ αυτό. Η ομοιότητα των κατασκευασμένων από ανθρώπους μηχανών και η μεθοδική, τακτική λειτουργία του σύμπαντος είναι η βά‐ ση για τα επιχειρήματα υπέρ της ύπαρξης του σχεδίου.
Όπως ακριβώς μια μηχανή απαιτεί ένα σχεδιαστή και έναν κατα‐ σκευαστή, έτσι επίσης και το σύμπαν που βλέπουμε απαιτεί ένα σχεδιαστή και έναν κατασκευαστή. Όπως λέει ο Λόγος του Θεού: “Διότι θα έρθει ο καιρός που δε θα ανέχονται τη σωστή διδασκαλία, αλλά θα συγκεντρώ‐ νουν γύρω τους πλήθος από δασκάλους με τους ίδιους πό‐ θους, λαχταρώντας να ακούνε αυτά που ταιριάζουν με τις επι‐ θυμίες τους. Και θα κλείνουν τα αυτιά τους στην αλήθεια και θα στρέφονται στα ψέματα”.