Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…
Ο αγρότης, ο ψαράς, ο άνθρωπος του χωριού, είναι γεννημένοι πρίγκιπες. Αλλά όσο ο Έλληνας προχωρεί προς την πόλη, μαθαίνει το συμφέρον, τα λεφτά, την κομπίνα. Χάνει τις αξίες του και γίνεται λούστρος.
《…Είμαστε ένας λαός παράξενος και μαζοχιστής. Προπάντων μαζοχιστής.
Πάντα έχουμε ένα εναλλακτικό πρόβλημα για κάθε λύση.
Από τους σπουδαίους προγόνους μας κληρονομήσαμε δύο ένδοξους βράχους: Την Ακρόπολη και τον Καιάδα.
Και σταθήκαμε ανάξιοι όχι μόνο στο ύψος του πρώτου, αλλά και στο βάθος του δεύτερου.
Ο Ευρωπαίος υπερτερεί σε όλα έναντι του Έλληνα, γιατί ο πολιτισμός του έχει τις ρίζες στην Ελλάδα κι ας μην το παραδέχεται,ενώ ο Έλληνας υστερεί,
γιατί ο πολιτισμός του βασίζεται στην Ευρώπη και το καμαρώνει.
Στην Ευρώπη αντιστοιχούν τρία δένδρα σε κάθε κάτοικο.
Στην Ελλάδα αντιστοιχούν τρεις εμπρηστές σε κάθε δένδρο.
Έχουμε κάψει σε δέκα χρόνια ότι οι άλλοι σε εκατό.
Αξιοκρατία ονομάζουμε τα προσόντα που απαιτούνται για να υπερπηδήσουμε έναν καλύτερό μας.
Αναξιοκρατία λέμε την ατυχία μας να μην γίνουμε κι εμείς κάτι που δεν αξίζουμε,
όπως θαυμάσια το καταφέρνουν κάποιοι άλλοι.
Ο καθένας μας κρύβει μέσα του τον καλύτερο και τον χειρότερο Έλληνα.
Το κακό είναι, ότι όσο πάει, αυτοί οι δύο όλο και λιγότερο διαφέρουν μεταξύ τους.
Αν ποτέ ξεβρομίσει αυτός ο τόπος,πολύ φοβάμαι πως θα μείνει μόνο ο τόπος…》
Το να είσαι λοιπόν Έλληνας δεν είναι ζήτημα καταγωγής, αλλά θέμα αγωγής.Και κάθε Έλληνας που δεν παίρνει, ας είναι και μια φορά στη ζωή του, μια γενναία απόφαση, προδίνει τη ράτσα του.Έτσι λοιπόν….”Μόνο ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάνεις δική σου, βγάλ’ ντο από τον νου σου….”
Κωνσταντίνος Ν. Μουρούτης