Στο σκοτάδι δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε, αλλά αυτό που νοιώθουμε. Η ψυχή μας ζει στο σκοτάδι ή, μάλλον, είναι πιο ευδιάκριτη στο σκοτάδι.Για αυτ το λόγο,κανένα μεγάλο επίτευγμα δεν είναι δυνατό χωρίς πάθος.Και κανένα πάθος δεν κλέβει τη θέληση και τη λογική απ’ το μυαλό του ανθρώπου, όσο ο φόβος.
Ομως στην τέλεια αγάπη δεν υπάρχει φόβος ..τότε ξέρουμε γιατί φοβούνται οι άνθρωποι! Εχουν παψει να αγαπούν και μαζί με αυτή την έλειψη της, νιώθουν προσβεβλήμενοι και άπραγες…
Όποτε με προσβάλει εμένα κάποιος όμως, προσπαθώ να ανυψώσω την ψυχή μου τόσο ψηλά, ώστε η προσβολή να μην τη φτάνει.Και μαντέψτε: ΤΙς πλειστες των περιπτωσεων ,ειναι πολυ πίσω μου ,βλεποντας μόναχα την πλάτη μου και εκει μπορύν μονάχα να μαχαιρώσουν και να σπιλώσουν. Αυτο δυστυχώς είναι το παίγνιο σχεδόν όλης της ανθρωπότητας και έτσι ζούμε την τραγωδία αυτή σήμερα.
Όλη η ανθρωπότητα παρολαυτά,είναι ένα πάθος. Χωρίς πάθος, η θρησκεία, η πίστη, η ιστορία, τα μυθιστορήματα, η τέχνη δεν θα υπήρχαν.Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει αρχή. Υπάρχει μόνο ένα ατέλειωτο πάθος για ζωή.Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ένα πάθος σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει, όπως δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το φως σε έναν εκ γενετής τυφλό.
Μήπως εχεις βαρεθεί τη ζωή; Τότε να ριχτείς σε μια δουλειά,σε ενα σκοπό,βάλε ενα στόχο,μια αρχή , με όλη σου την ψυχή, ζήσε γι’ αυτήν, πέθανε γι’ αυτήν και θα βρεις ευτυχία που ποτέ δεν είχες σκεφτεί ότι θα μπορούσε να είναι δική σου!
Εδω δεν μιλούμε απλά για ακρατείς ,ανήθικές επιθυμίες και πάθη επειδή,τα πάθη ταπεινώνουν, το Πάθος εξυψώνει.Όπως η λογική είναι επανάσταση για την πίστη, έτσι και το Πάθος είναι επανάσταση για τη λογική.Είναι καθήκον της ψυχής να είναι πιστή στις επιθυμίες της. Πρέπει να αφεθεί στο κυρίαρχο πάθος της.
Η ψυχή θα πρέπει λοιπόν να μένει πάντα μισάνοιχτη, έτοιμη να καλωσορίσει την εκστατική αυτή εμπειρία του πάθους.Ευτυχισμένη είναι η ψυχή που έχει κάτι να αναπολεί από το παρελθόν με περηφάνια, και κάτι να προσδοκά από το μέλλον με ελπίδα.Τα μάτια λένε,είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Όταν κάποιος σε κοιτάζει στα μάτια, τι θα ‘θελες να βλέπει;
Ο Άνθρωπος είναι μια φυλακή όπου η ψυχή παραμένει ελεύθερη…,Για μένα, οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες είναι εξωτερικά στατικοί, αλλά εσωτερικά φορτισμένοι με ένα ξέφρενο πάθος.Προτιμώ λοιπον να πεθάνω από πάθος παρά από την καταπληξία της απραξίας.
Το Πάθος εναντίον της Λογικής, η Λογική εναντίον της Πίστης, η Πίστη εναντίον του Διαβόλου και η Συνείδησή μου εναντίον όλων.Είναι καλύτερα να χαθείς στο πάθος παρά να χάσεις το πάθος.
Όσολοιπόν περισσότερο σκέφτομαι, τόσο περισσότερο δυο πράγματα γεμίζουν την ψυχή μου με μεγάλο θαυμασμό και ολοένα μεγαλύτερη ευλάβεια: ο έναστρος ουρανός από πάνω μου και ο ηθικός νόμος μέσα μου.
“Βαθιά τη νύχτα, τα μεσάνυχτα,
με τ’ ανοιχτά φτερά του ονείρου,
πετά η ψυχή μου, σκλάβα ελεύθερη,
στους μυστικούς κόσμους του Απείρου…
…Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου…Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;”
Με εκτίμηση,
Κωσταντίνος Ν. Μουρούτης