“Μια θαρραλέα ομολογία αφοπλίζει τον συκοφάντη…”

Κάθε εξομολόγηση πρέπει να είναι μέρος της καινούργιας σου ζωής και μόνο ένας άνθρωπος πολύ ισχυρός ομολογεί την αδυναμία του.
Κάθε άνθρωπος που συναντώ είναι σε κάτι ανώτερος από εμένα. Έτσι, μαθαίνω απ’ αυτόν.Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…
-Στο λυκόφως αυτού του χρόνου,νιώθω την ανάγκη και δέος να ευχαριστήσω αυτούς τους ανθρώπους που, ερχόμενοι στη ζωή μου,αφήνουν το αχνάρι τους στην καρδιά μου και δεν είμαι ποτέ πια ο ίδιος.Και αν θα έπρεπε να συναντώ στη ζωή μου,μόνο ενάρετους ανθρώπους, θα είχα πολύ ελεύθερο χρόνο!

Να σωπαίνει εκείνος που έδωσε, να μιλάει εκείνος που πήρε.Ας είμαστε ευγνώμονες για τους ανθρώπους που μας κάνουν όχι και τόσο ευτυχισμένους. Είναι οι υπέροχοι κηπουροί που κάνουν τις ψυχές μας να ανθίζουν.
-Όταν είσαι ευγνώμων, ο φόβος εξαφανίζεται και η ευημερία εμφανίζεται και…Ο φίλος που του ζητάς χάρη πρέπει να σε ευγνωμονεί.Επιπροσθέτως,αυτός που αγαπάει πραγματικά πάντα αισθάνεται ότι χρωστάει σε αυτόν που αγαπάει.

Έτσι λοιπόν νιώθω αυτήν την πηγαία επιθυμία να αποδώσω το “χρέος” αυτό,σε εκείνες τις υπάρξεις που ,χωρίς να τους ζητήσω ούτε μία χάρη, μου το ανταπέδωσαν με αχαριστία,αγνωμοσύνη,απαξίωση,λιβέλους, μυθεύματα,μένος και δυστυχώς γι΄αυτούς, με επιστροφή στη σπηλιά του σκότους.
Ευγνωμοσύνη δεν χρωστάμε μόνο σ’ αυτούς που μας έκαναν καλό, αλλά και σ’ αυτούς που δεν μας έβλαψαν ενώ θα μπορούσαν.
Τόσα πολλά και αγαπημένα πράγματα είναι στοιβαγμένα στη σοφίτα του κόσμου, επειδή δεν τα θέλουμε τριγύρω μας και δεν τολμούμε να τα πετάξουμε.Καμιά αλλαγή, καμιά παύση, καμιά ελπίδα. Κι όμως αντέχω!
Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να φτάσω.Όλα όσα πρέπει να ειπωθούν έχουν ήδη ειπωθεί, αλλά μιας και κανένας δεν ακούει, πρέπει να γυρίζω συνεχώς πίσω και να τα λέω ξανά από την αρχή!
Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο.Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει….
Η επιτυχία σε αυτή τη ζωή όμως,είναι να προχωρώ από αποτυχία σε αποτυχία, και δεν χάνω τον ενθουσιασμό μου.Είναι η πίστη σε κάτι και ο ενθουσιασμός για κάτι που κάνουν τη ζωή να αξίζει να τη ζώ.
Το να είμαι ευτυχισμένος λοιπόν δεν σημαίνει ότι όλα είναι τέλεια. Σημαίνει ότι αποφασίζω να δώ πέρα από τις ατέλειες. Και τώρα που δεν χρειάζεται πια να είμαι τέλειος, μπορώ να είμαι καλός.Για μένα, κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας είναι ένα απερίγραπτα τέλειο θαύμα.
Πού να βρω όμως μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;!

“‘Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θ αλλάξει ποτέ…”

Με σεβασμό σε εκείνους & εκείνες που απροκάλυπτα,φανέρωσαν την συγκινισιοκρατική τους ατελεσφορία.

Κων/νος Ν. Μουρούτης